Pospolicie u nas występująca sosna to surowiec od lat stosowany w ziołolecznictwie. To klasyk, bez którego nie istnieje apteczka zielarza. Skład chemiczny bardzo bogaty. „Leksykon roślin leczniczych” podaje informację, o tym, że pączki sosny zawierają ok. 0,4% olejku eterycznego, w którego skład wchodzi witamina C, gorycze, żywice, garbniki i moje ulubione bioflawonoidy. Ponadto sosna zawiera: związki terpenowe, dziegieć, kalafonia. Jako surowiec leczniczy wykorzystywane są młode pączki sosnowe, pędy sosnowe, kora z młodych drzew, olejek sosnowy i terpentynowy, kalafonia i dziegieć.

Zastanawiam się od jakiegoś czasu jak się zabrać za moje osobiste adipocyty, które chyba ostatnio trochę zanadto rozpieściłam. Rozpieszczone puchną z radości, czego objawem są np. nadmiarowe centymetry tu i ówdzie, czy też niebezpiecznie wychylająca się w prawo wskazówka wagi łazienkowej. Adipocyty, czyli inaczej komórki tłuszczowe. To ważne wiedzieć, co –nieco na temat funkcjonowania własnego ciała. Już niejednokrotnie pisałam, że wiedza jest kluczem do zdrowia, ale klucz zadziała tylko wtedy, gdy znajdziemy odpowiedni zamek – czyli odpowiednie zastosowanie tej wiedzy – inaczej jest zupełnie bezużyteczna.

Sezon szparagowy w pełni i należy zeń korzystać. Myślałam co by tu upichcić szparagowo w ten deszczowy majowy dzień. Padło na zupę krem ze szparagów. Zainspirowałam się trochę przepisem Jamiego Olivera i trochę "velouté oux asperges" z małej książeczki "Les soupes" jaką przywiozłam sobie z mojego pobytu w Belgii dawno temu. Mały własny akcencik i wyszło smacznie, lekko i bardzo elegancko...

Chili con carne lub chili sin carne czyli z mięsem lub bez mięsa, danie zwane też „polewą”. To danie, za którym moje dzieci przepadają. Nazywane u nas w domu „polewa” – nawet nie wnikałam skąd taka nazwa, ale syn tak nazywa i się przyjęło…. Najwspanialsze jest to, że można przemycić mnóstwo warzyw, a to lubię najbardziej. W mojej wersji jest i marchewka i seler naciowy, bakłażan i pietruszka, dużo cebuli, czosnek, fasola czerwona i słodka kukurydza. Mieszają się aromaty kminu, cynamonu i oregano…. Uczta to mało powiedziane. Można przygotować więcej i zamrozić. Smakuje wyśmienicie z ryżem basmati, ale i bez dodatkowych węglowodanów smakuje niebiańsko, zwłaszcza posypane świeżą, pachnącą kolendrą…

Po raz kolejny w tym roku będziemy zajadać się tymi wspaniałymi jagódkami. Wprawdzie to zdecydowanie nie to samo, co dzika czarna jagoda, głównie pod względem wartości odżywczych, warto ją jednak mieć w swoim ogrodzie (o ile jest się szczęśliwym jego posiadaczem), a jak nie ma się ogrodu, to śmiało konsumować w sezonie! Nie odmawiajcie sobie tej niewątpliwej przyjemności. Borówka wysoka pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie w stanie dzikim jej owocki były malutkie w porównaniu z tymi, które jemy dziś, a które zostały uzyskane drogą krzyżowania (ale nie w szklanej probówce!).

Cukinia, jaka jest każdy wie, ale pokrzywa – oprócz tego, że niemiłosiernie parzy, nadaje się wspaniale do celów kulinarnych. Nie muszę dodawać ile wspaniałych zdrowotnych zalet posiada ta roślinka, bo o tym w oddzielnym artykule. Z tego, co wiem, zupę z pokrzywy można zjeść w jednym ze skansenów na Roztoczu, gdzie dzieci – i nie tylko one – mogą zobaczyć jak kiedyś żyli ludzie Poniżej przepis. Bardzo prosty, smaczny i bajecznie zielony. Dodam jeszcze, że zupa to nie ciasto, gdzie należy ściśle trzymać się podanych ilości składników. Można kombinować: jednego więcej, drugiego mniej – wedle uznania. A wygląda to tak:

Szparagi. Rok po roku zaczęliśmy doceniać to zgrabne warzywko w naszej kuchni. Kulminacją ubiegłego sezonu była szparagowa uczta z sąsiadami. Chyba tylko przez niedopatrzenie zabrakło szparagów w deserze. Były zupy, szparagi zapiekane, grillowane, zawijane… W tym roku postanowiłam, że szparagi będą gotować się godnie, tak jak należy – czubki niezanurzone w wodzie – i kupiłam dla nich specjalny garnek. Co ciekawego można powiedzieć o szparagach? Pewnie mogłabym napisać dłuuuugi elaborat, ale nie ma co się rozpisywać, tylko trzeba zabierać się do gotowania i konsumpcji, bo naprawdę warto.

Wieść o opowieści na temat oczu rozniosła się. Z jednego przedstawienia zrobiły się w sumie 4, a następnych 5 czeka w kolejce. Dzieci z trzecich klas świetnie się bawiły. Sporo wiedziały o tym jak funkcjonuje oko. Reszty dowiedzieli się podczas pokazu. Kiedy przeszliśmy do warzyw i owoców, oraz innych, zdrowych produktów spożywczych okazało się, że sporo dzieci zna nawet takie warzywa jak słodki ziemniak czy avocado. Jednak, gdy zapytałam, kto lubi jeść np. brokuły, tłumy nie podniosły ręki. Jeszcze gorzej było przy rybach – jęk obrzydzenia przeleciał po klasie. Co innego znać warzywo czy owoc, a co innego jeść.

Wszyscy chyba znają piramidę zdrowego żywienia. Wisi wszędzie. W przedszkolu, szkole, przychodni, klubie fitness i każdym miejscu, które ma cokolwiek wspólnego z szeroko pojmowanym promowaniem zdrowia. Powiem, że od jakiegoś czasu, w miarę jak coraz głębiej wchodzę w tematy odżywiania, fizjologii człowieka, niezwykle ciekawych procesów zachodzących podczas przemian metabolicznych zaczynam się zastanawiać, czy ta wspaniała piramida nie jest czasem piramidalną pomyłką, a przynajmniej czy kolejność nie jest czasem lekko spaczona. Najbardziej mnie intryguje piętro makaronowo-chlebowe. Dlaczego? Zaraz rozwinę ten niezmiernie interesujący temat i zacznę oczywiście od podstawy piramidy.